அரசியலில் எதற்காக இருக்கிறீர்கள் ராகுல்?

2012 டிசம்பர் மாதம் இரவு, தில்லியில் ஒரு பெண் பேருந்தில் செல்கையில், பேருந்தின் ஓட்டுநர் உள்ளிட்ட ஆறு பேர்களால் தாக்கப்பட்டு, வன்புணர்வுக்குள்ளாக்கப்பட்டு தெருவில் வீசப்பட்டார். சஃப்தர்ஜங் மருத்துவமனையில் 5 நாட்கள் சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு, பின்னர் சிங்கப்பூர் கொண்டுசெல்லப்பட்டார். சிகிச்சை பலன் அளிக்காமல், இரண்டு நாட்கள் கழித்து இறந்துபோனார்.

போராடி மரணித்த அவர், ‘நிர்பயா’, (பயமில்லாதவள்) எனப் பெயரிடப்பட்டார். இந்தக் கோரச் சம்பவம், தில்லி நகர் மக்கள் இடையே பெரும் எழுச்சியை உருவாக்கியது. மக்களும் எதிர்க்கட்சிகளும் தெருவுக்கு வந்து போராடினர். நாடாளுமன்றம் ஸ்தம்பித்தது.

இதற்கான எதிர்வினையாக, அன்றைய மன்மோகன் சிங் அரசு ஒரு சட்டக்குழுவை அமைத்து, பெண்களுக்கு எதிரான பாலியல் வன்முறைகளைத் தடுக்கவும், சட்டங்களைக் கடுமையாக்கவும் முனைந்தது. 2013 டிசம்பர் மாதம், அதற்கான அரசாணையை அன்றைய ஜனாதிபதி பிரணாப் முகர்ஜி வெளியிட்டார். 

நமது நீதித் துறை செயல்படும் முறையில் பல புகார்கள் இருந்தாலும், நிர்பயா வழக்கில் குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டு, 2020 ஆண்டு நான்கு குற்றவாளிகள் தூக்கிலிடப்பட்டனர். வெளியே பிரகடனப்படுத்திக்கொள்ளாமல், ‘நிர்பயா’வின் சகோதரனுக்கு, ராகுல் காந்தி அவர் விரும்பியபடி விமானம் ஓட்டும் பயிற்சி பெற உதவியதோடு, வேலையும் வாங்கிக் கொடுத்தார். அது ராகுல் காந்தியின் தனிப்பட்ட நற்பண்புகளில் ஒன்று.

இந்த நிகழ்வில், ஆளும் கட்சி, எதிர்க்கட்சி, பொதுமக்கள் எனச் சமூகமே ஒன்று திரண்டு, ஒரு சமூக அவலத்தை ஒன்றாக எதிர்கொண்டது. பெண்கள் மீதான பாலியல் குற்றங்கள் உடனே குறைந்துவிட்டதா எனில் இல்லை என்பதே பதிலாக இருக்கும். ஆனால், பெண்கள் மீதான பாலியல் குற்றங்களுக்கான தண்டனைகள் கடுமையாக்கப்பட்டன. கூடுதல் நீதிமன்றங்கள் உருவாக்கப்பட்டன. பாலியல் குற்றம் பற்றிய சமூக அறிதல் மேம்பட்டது. போதாதுதான் எனினும், கொஞ்சம் சமூக நகர்வு ஏற்பட்டது என்பது உண்மை.

¶

தமிழ்நாட்டிலும் இதுபோன்ற பல உதாரணங்கள் உண்டு. பலகாலம் முன்பு, கும்பகோணத்தில் கூரை தீப்பிடித்து குழந்தைகள் மாய்ந்தது ஒரு பெரும் அவல நிகழ்வு. அந்த நிகழ்வு தமிழ்ச் சமூகத்தில் ஆறாத காயமாக இன்றும் நீடிக்கிறது. அதன் எதிர்வினையாக, அதன் பின்னர், தீப்பிடிக்காத கூரைகள் இல்லாக் கட்டிடங்களுக்குப் பள்ளி அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. பள்ளிகளுக்கான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் மேம்படுத்தப்பட்டன.

இதுதான் ஜனநாயக சமூகத்தில் இயல்பாக நடக்க வேண்டிய ஒன்று. அரசு நிர்வாகம் தவறுகையில், அதை எதிர்க்கட்சிகளும், பத்திரிகைகளும், பொதுமக்களும் தட்டிக் கேட்க வேண்டும்.  ஒரு சமூக அவலத்துக்கு எவ்வளவு உரத்த குரலில் எதிர்வினை எழுகிறதோ, அந்த அளவு ஆளும் கட்சிக்கு, அந்த அவலத்தை விசாரிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்படும். அந்த அவலத்தை ஏற்படுத்தியவருக்கு சட்டப்படி வழங்கப்படும் தண்டனை, அவரைப் போன்ற மற்றவர்களுக்கு ஓர் எச்சரிக்கையாக இருக்கும். இனிமேல், அது போன்ற அவலங்கள் நடைபெறாமல் அரசு சட்டங்களை, விதிகளை உருவாக்கும். இதைச் செய்ய, அதிகபட்ச அழுத்தத்தைத் தர வேண்டியது எதிர்கட்சிகளின், ஊடகங்களின் கடமை.

குஜராத் மாநிலம், மோர்பி நகரில் நேற்று அக்டோபர் 30 அன்று அப்படி ஒரு பெரும் சமூக அவலம் நிகழ்ந்தது. அந்த ஊர் வழியே செல்லும் மச்சு நதியில் குறுக்கே உள்ள தொங்கு பாலம் உடைந்து விழுந்ததில் 140க்கும் அதிகமான பொதுமக்கள் இறந்துள்ளனர். முதற்கட்ட விசாரணையில், இந்தப் பாலத்தை ‘ஒரேவா’ என்னும் நிறுவனம், பல ஆண்டு காலமாக நிர்வகித்துவருகிறது என்னும் தகவல் வருகிறது. பாலம் சமீப காலமாகப் பராமரிப்புக்காக மூடப்பட்டிருந்ததாகவும், சில நாட்கள் முன்புதான் மக்களின் உபயோகத்துக்காகத் திறக்கப்பட்டதாகவும் தெரியவருகிறது.

இந்த அவலம் நிகழ்ந்ததுமே, உள்ளூர் நகராட்சி அதிகாரிகள், பாலம் ‘தகுதிச் சான்றிதழ்’ பெறாமல் திறக்கப்பட்டது என நழுவுகிறார்கள். பால நிர்வாகத்தைப் பல ஆண்டுகளாகச் செய்துவரும் ‘ஒரேவா’ நிறுவனம், “எங்கள் மீது பிழையில்லை... பராமரிப்பைச் செய்ய நாங்கள் ஒப்பந்தம் செய்த நிறுவனம்தான் பொறுப்பு” எனக் கை கழுவுகிறார்கள். இந்தியக் குற்றவியல் சட்டம் 304, 308, 114 பிரிவுகளில், முதல் தகவல் அறிக்கை, பாலத்தை நிர்வகித்த நிறுவனம் மற்றும் பராமரிப்பைச் செய்த நிறுவனம் – இவையிரண்டின் மீதும் பதியப்பட்டிருப்பதாக ‘இந்தியா டுடே’ செய்தி அறிக்கை கூறுகிறது. ஆனால், எந்தத் தனிநபரும் காவல் துறை அறிக்கையில் குறிப்பிடப்படவில்லை என்றும் கூறப்படுகிறது. மாநில அரசும், மத்திய அரசும் நிவாரணங்களை அறிவித்துவிட்டார்கள்.

ஒரு பெரும் அவலம் நடைபெறுகையில், அதில் தொடர்புடைய எவரும், அதிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ளவே பார்ப்பார்கள். இதுதான் நிதர்சனம். முடிந்தவரை அரசு, காவல் துறை, தனியார் நிறுவனம் என அனைவரும், ஊடகங்களைச் சமாளித்து, குற்றத்தை நீர்த்துப் போகச் செய்யும் வழிகளைச் செய்வார்கள். முடிந்தவரை, அதன் மீதான வெளிச்சத்தை வேறு விஷயங்களுக்கு மடைமாற்ற முயற்சி செய்வார்கள். 

அங்கேதான், ஜனநாயகத்தில் எதிர்க்கட்சி என்னும் ஒரு உறுப்புக்கான கடமை உள்ளது. இந்த அவலத்தின் அனைத்துத் தகவல்களையும் வெளிக்கொணர்ந்து, இதில் உள்ள குறைகளை, தவறுகளை, ஊழல்களை வெளிக்கொணர்ந்து, குற்றவாளிகளுக்குச் சரியான தண்டனை வாங்கிக் கொடுக்கும் முயற்சிகளைச் செய்வது எதிர்க்கட்சிகளின், ஊடகங்களின் கடமை. அதுதான் அரசியல்.

¶

உயிரிழந்த 140 பேர் குடும்பத்துக்கு அரசு தரும் சில லட்சங்கள் நிவாரணம் என்பது அலட்சியத்தின் பேரால் நடந்த படுகொலைகளுக்கு எந்த வகையிலும் ஈடாகாது. இந்தக் குற்றத்தின் பின்ணணியில் உள்ள குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படுவதும், இனிமேல், இதுபோன்ற விபத்துக்கள் நடக்காமல் இருக்க ஏற்படுத்தப்பட வேண்டிய புதிய சட்டங்கள் / விதிகளே மிகச் சரியான பரிகாரமாக இருக்கும். இது நிகழும் வரையில் ஓயாமல் போராட வேண்டியது எதிர்க்கட்சிகளின் கடமை.

ஒரு நிர்பயாவுக்கு நிகழ்ந்த கொடுமைக்கு, நாட்டின் சட்டம் மாற்றப்பட்டது நம் கண் முன்னே நிகழ்ந்த வரலாறு. அன்றிருந்த அரசுக்கு, அந்தக் கட்டாயத்தை ஏற்படுத்தியது எதிர்க்கட்சிகள். பாகிஸ்தானுடன் நிகழ்ந்த கார்கில் போரில்கூட 527 இந்திய வீரர்கள்தாம் மாண்டார்கள். இங்கே பாலத்தை நிர்வகிக்கும் ஒரு ஒப்பந்தக்காரரின் அலட்சியத்தால், அதைச் சரியாக கண்காணிக்காத உள்ளூர் அரசு நிர்வாகத்தின் அலட்சியத்தால், 140 உயிர்கள் பலியாகியிருக்கின்றன.

இந்திய நாட்டின் ஒவ்வொரு உயிரின் வாழ்வாதாரத்துக்கும், பாதுகாப்புக்கும் உழைக்க வேண்டியது ஒவ்வொரு அரசியலரின் கடமை. ஆனால், இந்தியாவை ஒன்றிணைப்பேன் என 3,500 கிலோமீட்டர் பாதயாத்திரை மேற்கொண்டிருக்கும் ராகுல் காந்தி சொன்னது இதுதான். ‘இதை நான் அரசியலாக்க விரும்பவில்லை’.

பின் எதற்காக அரசியலில் இருக்கிறீர்கள் ராகுல்?