வசீகரமான நவீன கட்டிடங்களைக் கட்டிடுமா தமிழ்நாடு அரசு?

தமிழகத்தின் வசீகரமான அரசுக் கட்டிடம் என்று எதைச் சொல்வீர்கள்?

நண்பர்களிடம் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டபோது, அவர்களால் சரியாகப் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. "கடந்த அரை நூற்றாண்டில் தமிழக அரசு எழுப்பிய கட்டிடங்களில்...?" எனக் கேட்டால், ஒரு சிலர் வள்ளுவர் கோட்டம், அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம், டைடல் பார்க், பின்னர் பன்னோக்கு மருத்துவமனையாக மாற்றப்பட்ட புதிய சட்டமன்றக் கட்டிடம் என்று பதில் சொன்னார்கள்.

எனக்குத் திருப்தி இல்லை. ஏனென்றால், இவற்றைத் தவிர தமிழக அரசு கட்டிய ஆட்சியரகங்கள், நீதிமன்றங்கள், பல்கலைக்கழகங்கள், காவல் துறைக் கட்டிடங்கள், அலுவலகங்கள், நினைவகங்கள் எல்லாமே பெரும்பாலும் ‘அழகானவை’ என்ற வரையறைக்குள் வருபவை அல்ல. நின்று பார்த்து வியப்பதற்கோ, வடிவமைப்பைக் கண்டு மலைப்பதற்கோ, அழகியல் நுகர்விற்கோ எத்தனை கட்டிடங்கள் இடம் தரும் என்பதை நாம் எல்லோரும் அறிவோம்.

சுற்றுச்சூழலுக்கு உகந்தவையா?

அழகியலை விடுங்கள்; அதற்கெல்லாம் சமூகத்திற்கு என்று கனவுகள் இருக்க வேண்டும். சுற்றுச்சூழலுக்காவது உகந்தவையா? சென்னை, கோவை, மதுரை, தஞ்சை என நான் பார்த்த நகரங்களில் பெரும்பான்மைக் கட்டிடங்கள்  சுற்றுச்சூழலை மனதில் வைத்துக் கட்டப்பட்டதில்லை. தனியார் கட்டிடங்களையும் இதில் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்.

சமூகமும், அரசும் தங்களை எதிர்காலத்திற்குச் செல்லக் கூடியவர்களாகக் கருதவில்லை என்றால், அப்படியொரு சிந்தனையே வராது. உலகத் தமிழாராய்ச்சிக் கட்டிடத்தைப் பாருங்கள். ஏற்கனவே கிழடு தட்டிப்போயிருக்கும் தமிழ் ஆய்வைப் போலவே, கட்டிடமும் கிழடாகவே கட்டப்பட்டிருக்கிறது. வெறும் பயன்பாட்டைக் (utility) கருதி மட்டுமே கட்டப்பட்டதாக அல்லாமல், அவை சமகாலச் சிந்தனைகள், தத்துவங்கள், ரசனைகளை உள்வாங்கியவையாக இல்லை. சிமென்டாலான அக்கட்டிடங்களைப் பார்த்தால், பெருமிதமோ, கர்வமோ, வியப்போ உண்டாவதில்லை. இத்தனைக்கும், இவையெல்லாம் பலநூறு கோடிகளில் கட்டப்பட்டவை என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

எது வசீகரமான கட்டிடம்?

எவை வசீகரமான கட்டிடங்கள் என்பதை எவற்றைக் கொண்டு தீர்மானிப்பது? அழகியல் பார்வை நிச்சயம் ஒருவருக்கொருவர் மாறுபடக் கூடியதே. ஆனால், கட்டிடம் ஒன்றைப் பார்ப்பவரைக் கனவில் ஆழ்த்தும் வகையில் கட்ட நிச்சயமாக முடியும்.  அல்லது ஒரு கோட்பாட்டை முன்வைப்பதும் சாத்தியமே. உதாரணத்திற்கு லாரி பேக்கர் கட்டிடங்களை எடுத்துக்கொள்வோம். அவை உள்ளூர் வளத்தை மட்டுமே பயன்படுத்துவதென்ற தத்துவத்தின்படி உருவானவை. 

கணிப்பொறி நிறுவனக் கட்டிடங்களைப் பாருங்கள், opaque கண்ணாடிகளால் ஆனவை. உள்ளே இருப்பவர் வெளியே பார்க்க முடியும், வெளியே இருப்பவருக்கு உள்ளிருப்பது எதுவுமே புலப்படாது. அதாவது, தனியார் நிறுவனங்கள் உலகைப் பார்க்கலாம், உலகம் தனியார் நிறுவனங்களைப் பார்க்கக் கூடாது. வெளிப்படைத்தன்மை எனும் கோட்பாட்டிற்கு எதிர்த்திசையில் இருப்பவை அவை.

அரசு அலுவலகங்களோ இதற்கு நேர்மாறாக அழுது வடியும் கட்டிடங்களில், குப்பைக் கூளங்களுக்கு நடுவே இயங்குகின்றன. அவற்றில் உள்ள கழிப்பறைகள் மனிதப் பயன்பாட்டிற்கு உகந்தவையா என்று சந்தேகமே எழும். அது தனிக்கதை. நாம் அரசு மருத்துவமனைகளைப் பற்றி பேசுவதைத் தவிர்ப்போம். அவையெல்லாம் அனாதி காலம் முதலாக சகிப்புத்தன்மைக்கான பேருதாரணங்களாகவே உள்ளன. இங்கே கட்டிடவியல் கற்பவர்கள், கட்டிடக்கலை பயில்பவர்கள் யாராவது ஒருவர், ’அரசு கட்டிய இந்தக் கட்டிடத்தைப் பார்த்து நான் கட்டிடக்கலை கல்வி கற்பதில் ஆர்வம் அடைந்தேன்’ எனச் சொல்வாரா?

எளிமை, ஏழ்மையிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டது. நாம் அதிநவீனக் கட்டிடம் ஒன்றைக் கட்டினால் அது, ‘அரசு சமூகத்தைப் பிரதிபலிப்பதில்லை’, ‘சாதாரண மக்களைப் புறந்தள்ளக்கூடியவையாக ஆகிவிடும்’ என்பது போன்ற கருத்தைக் கொண்டிருக்கிறோம். குடிசைவாசி ஒருவர் கந்தலான ஆடை அணிந்து, அதிநவீனக் கட்டிடத்திற்குள் நுழைய கூச்சப்படுவார் என்பதை நிச்சயம் அரசு கணக்கில் கொள்ளத்தான் வேண்டும். 

ஆனால், குப்பைக் கூளங்களுக்கு மத்தியில் இயங்கும் அரசு அலுவலகங்களில் நுழைவதற்கும் அவர் அஞ்சக் கூடியவராகவே இருக்கிறார். ஏழ்மை நிரம்பிய சமூகத்தில்தான் கோயில்கள் மிகப் பிரம்மாண்டமாக எழுந்தன. இன்னும் 30 ஆண்டுகளில் ஏழைகள் இருப்பார்கள், ஆனால் குறைந்தபட்ச கல்வி அற்றவர்கள் என யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். அவர்கள், அதிநவீன கட்டிடங்களைப் பாவிப்பதைக் கூச்சமாக உணர மாட்டார்கள்.

ஒரு மல்டிப்ளெக்ஸ் திரையரங்க இருக்கையை எடுத்துக்கொள்வோம். ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்பென்றால், அவை பெரும் பணக்காரர்கள் அமரக் கூடியவை.  இன்றோ அப்படியொரு இருக்கைக்குப் பழகுவதற்கு, அதை அனுபவிப்பதற்கு 150 ரூபாய் நுழைவுச் சீட்டுப் போதும். நாம் மத்தியதர சமூகமாக மாறியிருக்கிறோம் என்பதை ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். நகரமயமான மாநிலங்களில் நாமே முதல் மூன்று இடங்களில் இருக்கிறோம். பொள்ளாச்சி போன்ற சிறுநகரை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள், அது எவ்வளவு நவீனக் கூறுகளோடு இயங்குகிறது! அதைப் போன்ற ஒரு சிறுநகரத்தை நாம் வட இந்தியாவில் காண்பது அரிது. அரசும் தனியாரும் சேர்ந்து உருவாக்கிய வளர்ச்சி இது! 

கலைஞர் நூலகத்தையாவது...

தமிழ்நாடு அரசு மதுரையில் 100 கோடி ரூபாய் செலவில் கலைஞர் நூலகத்தை அமைக்கவிருக்கிறது. தென் தமிழகத்தின் முகமாக இருக்கும் நகரம் மதுரை. வியப்பிற்குரிய கோயில் ஒன்றைக் கொண்ட நகரம். அங்கே குவியும் வெளிநாட்டவருக்குக் காட்டுவதற்கு நம்மிடம் பழமை மட்டுமே உள்ளதென்பது எவ்வளவு வருத்தமானது!

அதிநவீனக் கட்டிடங்களை அவர்கள் பார்த்திருப்பார்கள்தான் என்றாலும், நாம் அவர்களுக்கு இணையாகச் சொல்ல ஒரு கட்டிடமாவது உண்டா? பணம் இங்கே பிரச்சினையா? ஓரளவிற்கு உண்மைதான். ஆனால், உலகமயக்காலத்தில் இன்றைக்கு உலகின் எந்த மூலையிலிருந்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட திட்டத்திற்கு என்று நிதி திரட்டிவிட முடியும். நல்கைகள் உட்பட. அதிநவீனம் என்பது கண்ணாடிச் சுவர்கள், விளக்குகள், மார்பிள் கற்கள், மின் தூக்கிகள் மட்டுமேயல்ல, அது சிந்தனையைக் குறிப்பிடுவதும்கூட!

மதுரையில் அமையவிருக்கும் நூலகத்திலிருந்து அரசு புதிய, சமகாலக் கட்டிடவியல் கோட்பாட்டை அறிவிக்க வேண்டும். அது அரசு கட்டவிருக்கும் வருங்காலக் கட்டிடங்கள் அனைத்திற்கும் வழிகாட்டக் கூடியதாகவும் இருப்பது நல்லது.  

அக்கோட்பாடு எவையெல்லாம் உள்ளடங்கியதாக இருக்க வேண்டும்?

1. ஆகக் குறைந்த அளவு சிமென்ட் பயன்பாடு

2. குன்றுகளை உடைத்துப் பெயர்த்த கற்களைத் தவிர்த்தல்

3. மறுசுழற்சிசெய்யப்பட்ட கட்டுமானப் பொருட்களைப் பெருமளவு பயன்படுத்துதல்

4. மின் பயன்பாட்டைக் குறைக்கும் வண்ணம் இயற்கையான காற்றோட்டம் உள்ள வகையில் வாயில்கள், சாளரங்கள், கதவுகள் அமைத்தல்

5. குறைந்த அளவே நீர் தேவைப்படும் கழிப்பறைகள்

6. மறுவடிவமைப்புச் செய்ய ஏற்புடைய வகையில் அமைத்தல்

7. வெப்பம் உமிழும் விளக்குகள், பொருட்களை முற்றிலும் தவிர்த்தல்

8. இயற்கையாகவே குளிர்ச்சி ஊட்டக்கூடிய பொருட்களை கூரைகள், சுவர்கள் கட்டப் பயன்படுத்துதல்

9. வடிவமைப்பில் சமகால, எதிர்காலவியல் கோட்பாடுகளைப் பயன்படுத்துதல்

10. சுற்றுச்சூழல், அழகியல், பயன்பாட்டுவாதம், எதிர்காலவியல்!

இவையெல்லாம் சாத்தியமா என்றால், நிச்சயம் சாத்தியம்தான். அதற்குத் தேவை சிந்தனையும், கனவுமே. இந்தியாவின் சிறந்த பொறியியல் கல்லூரிகள் தமிழ்நாட்டில்  உள்ளன. ஐஐடி, அண்ணா பல்கலைக்கழகம் என மதிப்பிற்குரிய கல்வி நிறுவனங்களும் உள்ளன. ஏன் ஐரோப்பிய, அமெரிக்க கலைஞர்களையும், நிபுணர்களையும் பணிக்கு அமர்த்தலாம். அதற்கான சாத்தியத்தை ஏற்கனவே பொருளாதார ஆலோசனைக் குழு வாயிலாக இந்த அரசு சாதித்திருக்கிறது. மரங்களும், தாவரங்களும், புல்வெளிகளையும் சுற்றி அரசு அலுவலகங்கள் இயங்கும் காலமொன்றை நோக்கி நாம் நகர வேண்டும்.  சமூகம் எங்கே வேண்டுமானாலும் நிற்கட்டும், அரசு, கனவின், எதிர்காலத்தின் திசையில் மட்டுமே தனது கண்களைப் பதித்திருக்க வேண்டும். செல்வமும், அதிகாரமும் கொண்ட ஓர் அமைப்பே ஒரு நல்ல கனவை நிறைவேற்றக் கூடிய சாத்தியமும் உடையது.

ஒரு துணைநிலைச் சார் பதிவாளர் அலுவலகத்தின் உட்புறத்தில் நின்றிருக்கும் மரத்தில் சாய்ந்தபடி, பத்திரப் பதிவிற்குக் காத்திருக்கும் காலத்தில் என் தமிழ்நாட்டை இன்னும் அதிகமாக நேசிப்பேன்!