மடங்களை அரசுடைமையாக்கினால் என்ன?

காஞ்சி சங்கர மடத்தின் தலைவர்  விஜயேந்திரரால் ஆளுநர் தமிழிசை சௌந்தரராஜன் அவமதிக்கப்பட்டிருப்பதானது மடங்கள் மீதான அரசு மற்றும் சமூகத்தின் தீவிரமான பார்வையைக் கோருவது ஆகும். மடங்கள் இத்தகைய அவமதிப்புகளைச் சம்பிரதாயங்களின் பெயரால் நியமங்கள் ஆக்கிக்கொண்டிருப்பது இயல்பானதாக இருக்கிறது. தமிழ்நாட்டைப் பொருத்த அளவில் காஞ்சி சங்கர மடம் இத்தகைய அவமதிப்புகளின் உச்சத்தில் இருக்கிறது எனலாம்.

சாதாரண மனிதர்கள் இத்தகு அவமதிப்புகளைப் பக்தியின் பெயரால் விழுங்கிவிடுவதால் அவை பொதுவெளியின் கவனத்துக்கு வருவதில்லை.  மக்கள் பிரதிநிதிகள் அல்லது பிரபலங்கள் இதே அவமதிப்புகளை எதிர்கொள்ளும்போது –  சாமானியர்களைப் போலவே அவர்களும் பக்தி அல்லது அதிகாரத்தின் பொருட்டு இந்த அவமதிப்பை விழுங்கினாலும்கூட – மக்கள் மத்தியில் அது தொடர்பான புகைப்படங்களோ காணொளிகளோ வெளியாகும்போது சலனங்கள் வெளிப்படுகின்றன. 

பல லட்சம் மக்களின் பிரதிநிதிகளையேகூட பட்டவர்த்தனமாகத் தனக்குக் கீழே நிறுத்தி, அலட்சியமாகக் கையாளும் ஆதிக்கவுணர்வின்  தொடர்ச்சியாகவே ஆளுநர் தமிழிசை நடத்தப்பட்ட விதத்தையும் பார்க்க வேண்டி இருக்கிறது; கூடுதலாக, அவர் ஒரு பெண் என்பதும் அவர் சார்ந்த சாதிப் பின்னணியும் விஜயேந்திரரின் அலட்சியத்தில் கூடுதல் பங்கு வகித்திருப்பது எவராலும் மறுக்க முடியாத அளவுக்கு அம்பலப்பட்டிருக்கிறது.

மறைந்த முதல்வர் ஜெயலலிதாவுக்கு மறைந்த மடாதிபதி ஜெயேந்திரர் இதேபோல் துண்டு வழங்கும்போது, ஒப்பிட்டளவில் கொஞ்சம் அவர் மரியாதையோடு வழங்கும் புகைப்படம் சமூக வலைதளங்களில் பகிரப்பட்டது மிகப் பொருத்தமான நினைவுகூரல். ஆண்களைக் காட்டிலும் பெண்களை மடங்கள் கீழே நடத்துவது பொது என்றால், அந்தப் பொதுப் பாகுபாட்டிலும் சாதியம் மேலும் ஓர் உள்ளடுக்கைக் கொண்டிருப்பதற்கான அப்பட்டச் சான்றாகி இருக்கிறது ஜெயலலிதா – தமிழிசை இடையிலான ஒப்பீடு. ஒரே மடத்தின் நியமங்கள் எப்படி ஒரு பெண்ணிடம் துண்டைக் கையில் அளிக்கவும், இன்னொரு பெண்ணிடம் துண்டைத் தூக்கிப் போடவும் வழிகாட்டுகின்றன?

தமிழிசைக்கு நேர்ந்தது ஒரு தனி நபருக்கு நேர்ந்த அவமானம் மட்டும் இல்லை. அரசமைப்புச் சட்டப்படி ஆளுநரே ஒரு மாநிலத்தின் முதல் குடிநபர். தெலங்கானா மற்றும் புதுச்சேரி என்று இரு மாநிலங்களின் ஆளுநர் பதவிகளை வகிக்கும் தமிழிசைக்கு நேர்ந்த அவமதிப்பானது இரு மாநிலங்களுக்கும் சேர்த்து இழைக்கப்பட்ட அவமதிப்பு; மிக அடிப்படையில் இந்திய அரசமைப்புக்கு இழைக்கப்பட்ட அவமதிப்பு. சம்பிரதாயம் அல்லது பாரம்பரியம் அல்லது  நியமம் என எந்தவொரு விளக்கத்தின் பெயரால் விஜயேந்திரரின் இழிச்செயல் நியாயப்படுத்தப்பட்டாலும் அடிப்படையில் அது தீண்டாமைக்கான நியாயப்படுத்தலே ஆகும்.  இந்த நாட்டில் தீண்டாமைக்கான நியாயப்பாடு காலம் காலமாக சந்நியாசத்தின் கூடவே  தீண்டாமை பயணப்பட்டுவந்திருக்கிறது என்பதை நாம் மறந்துவிட முடியாது. 

கால மாற்றத்துக்கு ஏற்ப எந்தவோர் அமைப்பும் தன்னை மாற்றிக்கொள்வது மிக அவசியமானது. ‘தீண்டாமை ஒரு பெருங்குற்றம்’ என்று இந்திய அரசமைப்பு விடுத்த பிரகடனமானது, இந்நாட்டில் உள்ள கோயில்கள் மற்றும் மடங்கள் மீதும் விழுந்த சவுக்கடிதான். இன்றைக்கு மடங்கள் மற்றும் மடத் தலைவர்களின் அபத்தமான செயல்பாடுகளை நியாயப்படுத்துகிறவர்கள் அறிந்துகொள்ள  வேண்டிய ஓர் உண்மை, ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன் இந்நாட்டின் கோயில்களும் இத்தகைய இழிவான நடைமுறைகளை எந்த  வெட்கமுமின்றி பேணின; சுயமரியாதை மிக்க சீர்திருத்தர்கள், மக்கள் தலைவர்கள் மற்றும் அரசு துணிச்சலாக மேற்கொண்ட படிப்படியான மாற்றங்கள் வாயிலாகவே நம் கோயில்களில் கொஞ்சமேனும் ஜனநாயகம் இன்று சாத்தியமாகி இருக்கிறது.

மடங்கள் எப்போதும் சாதியைக் கட்டிக்காக்கிற நிறுவனப் பண்பையே கொண்டிருக்கின்றன. கடந்த காலங்களில் குறைந்தபட்சம் சமயத் தொண்டோடு, மொழிச் செயல்பாடு, கல்விச் செயல்பாட்டிலும் அவை பங்காற்றின. இன்றைக்குத் தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரையில் மடங்களுக்கான சமூகப் பொருத்தமே கிடையாது. ஒரு குறிப்பிட்ட தரப்பினருக்கான முகமையாகவே அவை மிச்சத்தில் உயிர்த்திருக்கின்றன. இந்தச் சூழலிலும்கூட அவை உள்ளடக்கி வைத்திருக்கும் அதிகாரம் சாமானியமானது இல்லை.

ஒவ்வொரு மடத் தலைவரும், சாமியாரும் தம்மால்  சாத்தியப்படும் அளவுக்குத் தம் இழிவை கக்கியபடியே இருக்கின்றனர். ஆண்டாள் சர்ச்சையில் கவிஞர் வைரமுத்துவின் கட்டுரையை வெளியிட்டதற்காக 'தினமணி' ஆசிரியர் கே.வைத்தியநாதனை சாஷ்டங்கமாகக் கீழே விழுந்து கும்பிட வைத்த ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூர் ஜீயர் சடகோப ராமானுஜரின் நடவடிக்கை தொடங்கி நாற்காலியில் தான் அமர்ந்தபடி அமைச்சர் கே.என்.நேருவைத் தரையில் அமர்த்திய பங்காரு அடிகளின் நடவடிக்கை வரை இன்றைய காலகட்டத்திலும்கூட அவர்களிடத்தில்தான் எவ்வளவு அதிகாரம்! இதே விஜயேந்திரர்தான் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன் ஒரு விழாவில் தமிழ்த் தாய் வாழ்த்து இசைக்கப்படும்போது எழுந்து நிற்காமல் மேடையில் அமர்ந்தபடியே இருந்தார் என்பதும் அதன் தொடர்ச்சியாக, ‘தமிழ்த் தாய் வாழ்த்துக்கு அனைவரும் எழுந்து நிற்க வேண்டும்’ எனத் தமிழக அரசு அறிவிப்பு வெளியிட்டது என்பதும் இங்கே நினைவுகூரத்தக்கவை. இன்றைக்கும் பல்லக்குகளில் உட்கார்ந்து பவனி வரும் வக்கிரத்தை உரிமையெனக் கருதும் மடாதிபதிகள் இருக்கத்தானே செய்கின்றனர்!

சக மனிதர்கள் மீதும், ஒரு சமூகமாக நாம் ஏற்றுக்கொண்டிருக்கும் ஜனநாயக விழுமியங்கள் மீதும் துளியேனும் மதிப்பு இருந்தால், இத்தகைய தடித்தனத்தை நியாயப்படுத்த எவரும் முற்பட மாட்டார்கள். சொல்லப்போனால், இத்தகைய மடங்கள் அல்லது சாமியார்கள் மீது பற்று கொண்டிருப்போர் கூடுதல் குற்றவுணர்வுக்கும் சுயபரிசீலனைக்கும் தம்மை உள்ளாக்கிக்கொள்ள வேண்டிய நிர்பந்தத்தையும்கூட இத்தகைய அவமதிப்புகள் உருவாக்குகின்றன. ஆனால், இவற்றையெல்லாம் பார்த்தபடி சகஜமாகக் கடப்பதும், இன்னும் கூடுதலாகச் சிலர் நியாயப்படுத்த முற்படுவதும் அவரவருடைய சீழ் மனதின் வெளிப்பாடே ஆகும்.

ஆன்மிகத்தில் நம்பிக்கை உள்ளவர்கள் இத்தகு  விஷயங்களைக் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும். முந்தைய நூற்றாண்டின் செயல்பாடுகள் கோயில்களை அரசுடைமையாக்கம் நோக்கி நகர்த்தின என்றால், இந்த  நூற்றாண்டின் செயல்பாடுகள் மடங்களின் சொத்துகளை அரசுடைமையாக்கம் நோக்கி நகர்த்தலாம்.  மடங்களைத் தம் கையில் எடுத்து, கோயில்களின் ஒரு பகுதியாக மடங்களின் சொத்துகளை இணைத்துவிடுவது தொடர்பில் அரசும் சமூகமும்  யோசிக்க வேண்டும்.

அரசியலர்களும் அதிகாரிகளும் ஏன் மதங்களோடும் சடங்குகள் சம்பிரதாயங்ளோடும் தங்களை விலக்கி வைத்துக்கொள்வது அவர்களுக்கான தார்மீக கடப்பாடு என்பதையும்கூட இந்நிகழ்வு நமக்குச் சுட்டுகிறது. ஆட்சியாளர்களேயே காலில் விழ வைப்பவர்கள் குடிமக்களின் மேலே ஏறி நிற்பார்கள். பிறர் மரியாதைக்காவது ஆட்சியாளர்கள் தம் சுயமரியாதையைப் பேணலாம்!