ஒரு மலையாளத் திரைப்படத்தின் தமிழ் வணக்கம்

நான் அங்கம் வகிக்கும் வாட்ஸப் குழுமம் ஒன்றில் ஒரு நண்பர் இப்படி எழுதியிருந்தார்: “மலையாளிகள் தமிழர்களைப் ‘பட்டி’ என்று அழைப்பார்கள். பட்டி என்றால் ‘நாய்’ என்று பொருள்.” அவர் எழுதியதில் செம்பாகம் சரியானது. அதாவது, இரண்டாவது வாக்கியம். 

நான் 1980களின் பிற்பகுதியில் கொச்சியில் பணியாற்றினேன். அப்போது கட்டுமானப் பணிகளில் திறன் குறைந்த வேலைகள் தமிழர்களுக்குத் தரப்பட்டன. மலையாளிகளில் சிலர் அவர்களுக்குள் பேசிக்கொள்ளும்போது தமிழர்களைப் ‘பாண்டி’ என்று அழைப்பார்கள். அது மரியாதைக்குரிய விளியல்ல. அது ஒரு குழூஉக் குறி. அதாவது அந்த விளியைச் சபையில் சொல்ல மாட்டார்கள்.

இந்தப் ‘பாண்டி’யைத்தான் நமது வாட்ஸப் புலவர்கள் ‘பட்டி’யாகத் திரித்துவிட்டார்கள். இதைக் குழுமத்தில் தெரிவித்தேன். ஆனால், நண்பர் சமாதானம் ஆகவில்லை. மலையாளிகளுக்குத் தமிழர்கள் மீது மதிப்பு இல்லை என்பது அவரது கருத்து. அதேவேளையில் அவருக்கும் மலையாளிகள் மீது மதிப்பு இல்லை. 

வாட்ஸப் உரையாடல் நடந்தது போன வாரம். இந்த வாரம் நான் பார்த்த படம் நண்பருக்கு பதில் சொல்லும் விதத்தில் அமைந்திருந்தது. அந்தப் படத்தின் பெயர் ‘நண்பகல் நேரத்து மயக்கம்’. கவித்துமான தமிழ்ப் பெயரில் ஒரு மலையாளப் படம். பெயரில் மட்டுமல்ல படத்திலும் கவித்துவமும் தமிழும் ததும்பி நிற்கிறது.

கலைஞன் மம்மூக்கா

கொச்சியிலிருந்து வேளாங்கண்ணிக்கு யாத்திரை வந்த குழுவினர் தாங்கள் அமர்த்திக்கொண்ட பேருந்தில் ஊர் திரும்புகிறார்கள். இப்படிப் படம் தொடங்குகிறது. இவர்கள் எப்படிக் குழு சேர்ந்தார்கள்? அது படத்தின் கடைசிச் சட்டகத்தில்தான் சொல்லப்படும். ஜேம்ஸ் (மம்மூட்டி) குழுவின் ஒருங்கிணைப்பாளன்.

பேருந்து ஒட்டன்சத்திரம் அருகே வயல்களை ஊடறுத்துப் போகிறது. பயணிகள் நண்பகல் நேரத்து உறக்கத்தில் அமிழ்ந்திருக்கிறார்கள். ஜேம்ஸ் பேருந்தை நிறுத்தச் சொல்கிறான். அருகாமைக் கிராமத்துக்கு நடந்துபோகிறான். அங்கு சுந்தரம் என்பவனின் வீட்டிற்குள் நுழைகிறான். சுந்தரத்தின் கூட்டிற்குள் பாய்கிறான். சுந்தரமும் ஜேம்ஸும் நேர்மாறானவர்கள். ஜேம்ஸ் கொஞ்சம் சிடு மூஞ்சிக்காரன், கருமி, தெய்வ நம்பிக்கை குறைவானவன், குடிப்பழக்கம் இல்லாதவன், கிறிஸ்தவன், மலையாளி. சுந்தரம் தமிழன், இந்து, பக்திமான், ரசிகன், கலகலப்பானவன், கொஞ்சம் குடிக்கவும் செய்வான். மாறுபட்ட பாத்திரங்களில் ஒரே நாயகன் நடித்த எண்ணற்ற இரட்டை வேடப் படங்களைப் பார்த்திருக்கிறோம்.

இந்தப் படத்தில் மம்மூட்டியே அப்பாவும் மகனுமாய் நடித்த ‘பரம்பரை’ எனும் மலையாளப் படம் சில நிமிடங்களுக்குப் பேருந்தில் காட்டப்படுகிறது. சிவாஜியின் ‘கௌரவம்’ படத்தில் அப்பாவும் மகனும் சண்டை போடுகிற காட்சி ஒன்றை மதுக்கடையில் அநாயாசமாக நடித்துக் காட்டுகிறான் சுந்தரம். ஆனால், இந்தப் படங்கள் எல்லாம் மிகை நடிப்பால் ஆனவை.

மாறாக ’நண்பகல் நேரத்து மயக்கம்’ படத்தில் மம்மூட்டி அடக்கி வாசிக்கிறார். இரண்டு பாத்திரங்களுக்கும் மாறுபட்ட வாய்மொழியையும் உடல்மொழியையும் அவரால் தளும்பாமல் தர முடிகிறது. மம்மூக்கா நம் காலத்தின் ஆகப் பெரிய கலைஞர்களுள் ஒருவர் என்பதை இந்தப் படம் மீண்டும் நிரூபிக்கிறது. என்றாலும் படத்தின் சிறப்பு அங்கே முடிவதில்லை. அது படத்தின் கதையிலும் கட்டமைப்பிலும் விரிகிறது.

கதையை விரிக்கலாம்

ஜேம்ஸுக்குள் சுந்தரத்தின் ஆன்மா புகுந்துகொள்கிறதா? இறந்தவரின் ஆன்மா உயிரோடிருக்கும் ஒருவரின் உடலுக்குள் புகுந்துகொள்ளும் படங்களும் நமக்குப் புதியதல்ல (எ.க: சந்திரமுகி, சீதக்காதி). ஆனால், இதுபோன்ற படங்களில் கதையும் அதன் காரிய காரணங்களும் முழுமையாகச் சொல்லப்பட்டுவிடும். மாறாக நண்பகல் பல சாத்தியங்களை உள்ளடக்கி இருக்கிறது. அவரவர் விருப்பத்துக்கும் ரசனைக்கும் இணங்க விரித்துப் பொருள் கொள்ளலாம்.

சுந்தரம் காணாமல் போய் இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நிகழ்கிறது ஜேம்ஸின் வழியிலான மறுபிரவேசம். இந்தக் காலகட்டத்தில் கிராமம் நிறைய மாறியிருக்கிறது. சுந்தரத்தின் வாடிக்கையாளர்கள் வேறு நபரிடம் பால் வாங்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள். அவனது நாவிதர் இறந்துவிட்டார். வெட்ட வெளியாகக் கிடந்த இடத்தில் ஒரு கோயில் கட்டப்படுகிறது. கூட்டுறவு வங்கியில் கடன் கேட்கப்போன சுந்தரம் ஆள்மாறாட்டத்துக்காகக் குற்றஞ்சாட்டப்படுகிறான். இவை சுந்தரத்தை நிலைகுலையச் செய்கின்றன.

தனது ஆன்மா இனி ஜேம்ஸின் உடலில் தங்க முடியாது என்று சுந்தரம் கருதியிருக்கலாம். கடைசியாக மகள் பரிமாறும் மதிய உணவை உண்கிறான். அது பலிச் சோறாக இருக்கலாம். கூரையின் மீதிருக்கும் ஒற்றைக் காகம் பறந்துபோகிறது. வீட்டிலிருந்து திண்ணைக்கு வருகிறான். அப்போது சுவரில் விழும் நிழல் அவன்கூட வருவதில்லை, வீட்டிற்குள்ளேயே நின்றுவிடுகிறது. இதைச் சுந்தரத்தின் ஆன்மா வீட்டில் தங்குவதாகவும், வெளியேறுவது ஜேம்ஸ் என்பதாகவும் வாசிக்கலாம். இது ஒரு சாத்தியம்.

நடந்தவை அனைத்துமே ஜேம்ஸின் கனவு என்பதாகவும் இந்தப் படத்தை வாசிக்கலாம். முதல் நாள் மொத்தக் குழுவினரும் நண்பகல் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும்போது பேருந்தின் ஜன்னல் சத்தத்துடன் கிறீச்சிடுவதை அடுத்துத்தான் சுந்தரம் இடைவழியில் இறங்குகிறான். அவனது ஆழ்ந்த உறக்கமும் கனவும் தொடங்குகிறது. அப்படிக் கருதலாம்.

அடுத்த நாள் முடித்திருத்தும் கடையில் தனது முகத்தைக் கண்ணாடியில் கண்டு சுந்தரம் அதிர்ச்சியடையும் இடத்தில் அதே கிறீச்சிடும் ஒலி வருகிறது. அதாவது, ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்து ஜேம்ஸ் எழுந்துகொள்கிறான். இப்படி வாசிக்கலாம்.

இன்னொரு சாத்தியமும் இருக்கிறது. அது ‘எல்லாமே நாடகம்’ என்பதாகும். இவர்கள் அனைவரும் சாரதா தியேட்டர்ஸ் எனும் நாடகக் குழுவினர். அது பேருந்தின் முகப்பில் எழுதியிருக்கிறது. அது படத்தின் இறுதிக் காட்சியில்தான் தெரியவரும். படத்தில் அந்தப் பேருந்தும் ஒரு பாத்திரம். ஆனால், அது படம் நெடுகிலும் பக்கவாட்டில் மட்டுமே காட்டப்படும். படத்தில் இன்னொரு சூட்சமமும் இருக்கிறது.

கிட்டத்தட்ட எல்லாக் காட்சிகளும் நாடக மேடையில் நிகழ்த்தப்படுவதைப் போல் அமைக்கப்பட்டிருக்கும். அதாவது காமிரா நிலையாக இருக்கும். கதை மாந்தர்கள் மேடை நடிகர்களைப் போல நகர்ந்துகொண்டிருப்பார்கள். ஒரு நாடகக் கலைஞனான ஜேம்ஸ் ஒரு நாடகமாகவே இந்தக் கதையை நிகழ்த்திப் பார்க்கிறான் என்பதாகவும் இந்தப் படத்தை வாசிக்கலாம். உலகம் ஒரு நாடக மேடை, அதில் நாமெல்லாம் நடிகர்கள் என்கிற ஷேக்ஸ்பியரின் வசனமும் படத்தில் இடம்பெறுகிறது.

இன்னும் பலவிதமாகவும் இந்தப் படம் வாசிக்கப்படக்கூடும். அதற்கான எல்லா அழகியல் சாத்தியங்களையும் இந்தப் படத்திற்குள் பொதிந்துவைத்திருக்கிறார் இயக்குநர் லிஜோ ஜோஸ் பெள்ளிச்சேரி. எனினும் என்னைக் கவர்ந்த அம்சம் இந்தப் படத்தின் கதை ஒரு தமிழ்க் கிராமப் பின்புலத்தில், தமிழர் வாழ்வின் ஊடாகவும் தமிழர்தம் கலைகளின் வாயிலாகவும் சொல்லப்படுகிறது என்பதாகும்.

தமிழ் வணக்கம்

படம் ஒரு திருக்குறளில் தொடங்குகிறது. அது, 

உறங்குவது போலும் சாக்காடு, உறங்கி
விழிப்பது போலும் பிறப்பு.

ஒரு வகையில் இந்தக் குறளின் விளக்கவுரைதான் படம். சித்தர் மரபை அடியொற்றி கண்ணதாசன் எழுதிய ‘இருக்கும் இடத்தைவிட்டு இல்லாத இடம்தேடி எங்கெங்கோ அலைகின்றார் ஞானத் தங்கமே’ என்கிற பாடல் பேருந்தில் ஒலிக்கிறது. அது அடுத்து விரியப்போகும் கதைக்களனுக்கு பார்வையாளனைத் தயாராக்குகிறது.

சுந்தரத்தின் வீட்டில் தமிழ்நாடு அரசு வழங்கிய ஒரு தொலைக்காட்சிப் பெட்டி இருக்கிறது. அதுவும் படத்தில் ஒரு பாத்திரம். அதன் முன் எந்நேரமும் கால் நீட்டி அமர்ந்திருக்கிறார் சுந்தரத்தின் பார்வையற்ற அம்மா. சுந்தரம் வீட்டிற்குள் நுழைகிறபோது ‘ரத்தக் கண்ணீர்’ படம் ஓடுகிறது. தொடர்ந்து இடம்பெறும் விளம்பரங்களும், பாடல்களும் இன்னபிற படக்காட்சிகளுமே படத்தின் பின்னணி ஒலிக்கோர்வையாக அமைகின்றன.

‘செந்தாழம் பூவில் வந்தாடும் தென்றல்’, ‘பச்சை வண்ணச் சேலை கட்டி முத்தம் சிந்தும் நெல்லம்மா’, ‘பார்த்த ஞாபகம் இல்லையோ’, ‘இறைவன் இருக்கின்றானா’, ‘வீடுவரை உறவு’ முதலான பாடல்கள் பொருத்தமான இடங்களில் பொருள் சேர்க்கின்றன. இறுதிக் காட்சியில், இரண்டாம் நாள் நண்பகல் உறக்கத்திலிருந்து விழிக்கும் சுந்தரம், ஜேம்ஸாகிவிடுகிறான்.

தன் குழுவினரோடு பேருந்தை நோக்கிப் போகிறான். அந்தக் காட்சி ஓர் ஊர்வலத்தை ஒத்திருக்கிறது. பின்னணியில் ‘கூடுவிட்டு ஆவிபோனால் கூடவே வருவதென்ன’ ஒலிக்கிறது. காணமல்போன சுந்தரத்தின் இறுதி ஊர்வலமாக அந்தக் காட்சியை வாசிக்கலாம். 

ஒரு காட்சியில் இடைநின்றுபோன பேருந்தின் முன் விளையாடும் பிள்ளைகளை அம்மா அதட்டுவாள். இந்த ஊரில் உங்களைப் பிடித்துக்கொண்டுபோய் பிச்சை எடுக்க வைத்துவிடுவார்கள் என்பாள். என் வாட்ஸப் நண்பருக்கு மலையாளிகள் மீது இருக்கும் ஒவ்வாமை, அந்தப் பாத்திரத்துக்குத் தமிழர்களின் மீது இருக்கிறது. இதைத்தான் இயக்குநர் கலைத்துப்போடுகிறார். வேதனை எல்லோருக்கும் பொதுவானதுதானே! படத்தில் இப்படி ஒரு வசனம் வருகிறது. அந்தத் தமிழ்க் கிராமமே மலையாளப் பயணிகளுக்கு ஆதரவாக இருக்கிறது.

அப்போது தமிழகத்துக்கும் கேரளத்துக்கும் இடையிலான நீண்ட எல்லைக்கோடு இல்லாதாகிறது. வள்ளுவரும் பட்டினத்தாரும், கண்ணதாசனும் சிவாஜி கணேசனும், எம்.ஆர்.ராதாவும் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதனும் அந்தக் கலைந்த கோடுகளுக்குத் தத்துவார்த்தப் பொருள் தருகிறார்கள். இரண்டு சமூகத்தினரும் சுந்தரமும் ஜேம்ஸும் போல ஒரே உருவத்திற்குள் உறையும் இரண்டு பிரதிமைகள் ஆகிறார்கள்.

தொடர்புடைய கட்டுரைகள்

சுதந்திரத்தின் குறியீடு மயிர்
லவ் டுடே: அநாகரீகம், ஆபாசம்
காந்தாரா: பேசுவது தெய்வமா, வேஷதாரியா?